Ameland beachrugby toernooi 2025

De reis naar Ameland begon op verschillende tijdstippen en in verschillende staten van bewustzijn. Sommigen vertrokken al bij het ochtendgloren met de vertrouwde DuSK-bus richting Friesland, anderen zaten nog zwetend in collegebanken of volgden hun master coschappen. Maar allemaal wisten ze: straks mogen de hersencellen uit. Voor de voorwaartschen een natuurlijke staat van zijn, voor de lijners een kleine uitdaging, maar ook zij lieten hun denkvermogen keurig thuis. 

Of je nu in de file stond of met airco de snelweg over zoefde, gedehydrateerd op de achterbank zat of al de eerste lauwe Shulti's opentrok, uiteindelijk zetten zo'n 30 rugbyers koers naar Ameland, omgetoverd tot rugby oord. Traditiegetrouw werd het weekend door enkelen al vakkundig afgetrapt met een tussenstop bij de Gouden Drietand. Eenmaal op de boot zat de sfeer er al goed in: de blikken gingen open, zeehonden werden gespot, nieuwe vrienden werden gemaakt. Rugbyers van over het hele land (en zelfs van verder) trokken richting strand om zand te happen en de zon op te zien komen.

Op het eiland werden de tenten opgezet door de jonghe honden en poezen, de shirts met bijnamen uitgedeeld door de WC's, en er werd uiteraard meteen gezwommen, vooral naakt. Hierbij liep Meneer de Veurzitter een kwallenbeet op, op een plek waar doorgaans geen zonlicht komt, behalve als hij iets probeert toe te lichten aan de club. Dan is de broek uit, anders is hij onverstaanbaar.

Die avond werd er al hard gefeest, gesnurkt en wist niemand wie waar nou precies zijn nachtrust zocht, maar dat maakte ook allemaal niet uit, iedereen had het naar zijn zin.

De volgende dag brak het moment van waarheid aan: BEACHRUGBYYY!
De damesch en heeren stoven het zand op happend, rollend, try's scorend alsof het leven ervan afhing. Er werd gestreden in de bloedhitte, met een gebroken duim hier, een gekneusde hamstring daar, een dikke knie, en vermoeide koppies overal. De heeren clusterden met USRS en werkten zich ook het zweet in de bilnaad. Ondertussen werd er heen en weer gelopen tussen velden, gecoacht, aangemoedigd en gestruikeld.

Zwemmen in zee bood verkoeling, al moest men goed oppassen, niet alleen voor kwallen, maar ook voor Meneer de Fiscus die een sadistische hobby ontwikkelde door onverwachts een opgevist exemplaar in andermans gezicht te duwen.

's Avonds kwamen de snacks, het bier, en de onvermijdelijke middagdutjes. Maar bij het ontwaken wist iedereen wat er moest gebeuren: opstaan en als in een soort koortsdroom de Happy Seconds Bar binnen wandelen. Later op het festivalterrein werd er gefeest, gezongen, gedanst en, met z'n allen. Sommige mensen hebben dutjes gedaan in de duinen, mejuffrouw de Ab Actis heeft nog wat vervelende jonghe honden toegeschreeuwd in haar slaap en andere lagen vredig te dromen.

De volgende ochtend had niemand meer een rug, knieën of een idee wat er precies gebeurd was, behalve dat het een mooie avond was geweest. Gelukkig had men zich al keurig afgemeld voor dag twee. De tenten werden opgeruimd, wat rugby werd er gekeken vanaf het zand, er werd geslapen alsof het een sport was, en met rode neuzen en zware ogen gingen we weer de boot op. Nog wat zeehonden kijken, even een snelle pitstop bij de gouden drietand en toen… het bed in. Alsof er niets gebeurd was. Volgend jaar zijn we er weer bij!